Νέα Εκπαιδευτήρια Γ. Μαλλιάρα Νέα Εκπαιδευτήρια Γ. Μαλλιάρα Νέα Εκπαιδευτήρια Γ. Μαλλιάρα Νέα Εκπαιδευτήρια Γ. Μαλλιάρα Νέα Εκπαιδευτήρια Γ. Μαλλιάρα

Πρώτο κτίριο, Νέα Εκπαιδευτήρια Γ. Μαλλιάρα
Πρωινή Γυμναστική

Τα πρώτα χρόνια. 1957-1960

Ο Γεώργιος Μαλλιάρας και ο Γεώργιος Καρβέλας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στα δύσκολα χρόνια του Μεσοπολέμου σε ένα μικρό χωριό της Πελοποννήσου, την Ασέα, της Επαρχίας Μαντινείας, του νομού Αρκαδίας. Εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Δημοδιδάσκαλος ο πρώτος, σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης με δάσκαλο τον Ευάγγελο Παπανούτσο. Καθηγητής φιλόλογος ο δεύτερος, αφού πρώτα δίδαξε για χρόνια στο σχολείο της ταπεινής γενέτειράς του, είχε ήδη ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του ως καθηγητής του Κολλεγίου Αθηνών. Μαζί τους βρέθηκε από την πρώτη στιγμή η Άρτεμις Κυριάκου, δασκάλα από τη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο, τον Ιανουάριο του 1959, επρόκειτο να γίνει σύζυγος του Γεωργίου Μαλλιάρα.

Το κοινό τους ταξίδι ξεκίνησε το 1957. Σε ένα παλιό αρχοντικό του Παλαιού Φαλήρου, στην οδό Αλκυόνης 9, λειτούργησαν τότε, για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 1957, τα «Νέα Εκπαιδευτήρια Παλαιού Φαλήρου».

Η Δεύτερη Δεκαετία. 1961-1970

Μετά τα πρώτα δύσκολα χρόνια της ίδρυσης και της σταθεροποίησης, το Σχολείο έχει πια γίνει γνωστό στην κοινωνία της εποχής. Οι ιδρυτές αισθάνονται έτοιμοι να αποτολμήσουν την πρώτη επέκταση. Το 1960-1961 κτίζεται το πρώτο νέο σύμπλεγμα αιθουσών διδασκαλίας, που θα στεγάσει μεταξύ άλλων και το πρώτο (εξατάξιο τότε) Γυμνάσιο του Σχολείου. Το Γυμνάσιο εκείνο ήταν σχετικά βραχύβιο. Έκλεισε το 1969, αφού προηγουμένως είχε γίνει απόπειρα συνεργασίας με ιδιωτικό γυμνάσιο του Μοσχάτου. Την ίδια περίοδο λύθηκε και η συνεργασία μεταξύ Γεωργίου Καρβέλα και Γεωργίου Μαλλιάρα. Ο δεύτερος ανέλαβε πλέον την πλήρη παιδαγωγική διεύθυνση και οικονομική διαχείριση του Σχολείου.

Θεατρικό της εποχής
Το κτίριο του Δημοτικού, στο καλαμάκι γύρω στο 1979
Παρέλαση, 1957-1979

Η Τρίτη Δεκαετία. 1971-1980. Το νέο κτίριο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, η ελληνική κοινωνία είχε κατακτήσει ένα βιοτικό επίπεδο αισθητά ανώτερο εκείνου των προηγούμενων περιόδων. Τα Νέα Εκπαιδευτήρια, υπό την ενιαία πλέον διεύθυνση της οικογένειας Μαλλιάρα, μπαίνουν σε μία φάση σταθερής ανάπτυξης, που θα συνεχίζεται απρόσκοπτη μέχρι την εποχή μας.
Είναι η πρώτη φορά, τότε, που στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και στο Νηπιαγωγείο, δημιουργείται δεύτερο τμήμα, λόγω μεγάλου αριθμού μαθητών. Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις (κυρίως υπό τη μορφή Γυμναστικών επιδείξεων) του Σχολείου παίρνουν τότε για πρώτη φορά ευρύτερες διαστάσεις και διεξάγονται στο νεότευκτο κλειστό γυμναστήριο της Γλυφάδας.
Το 1977 αρχίζει η ανέγερση του νέου ιδιόκτητου διδακτηρίου του Σχολείου, στην οδό Ερεχθείου, στο Καλαμάκι. Τον Σεπτέμβριο του 1978, το Σχολείο εγκαταλείπει την αρχική του έδρα (η οποία, δυστυχώς, κατεδαφίστηκε από τους ιδιοκτήτες για να μετατραπεί σε πολυκατοικία) και εγκαθίσταται στο νέο κτίριο του Καλαμακίου.
Στο νέο κτίριο ιδρύεται και λειτουργεί για πρώτη φορά το 1978 η Χορωδία και το 1979 η Ορχήστρα του Σχολείου, και μαζί τους το Μουσικό Τμήμα του Σχολείου, με πρωτοβουλία του πρωτότοκου υιού των ιδρυτών, Νικολάου Μαλλιάρα.

Η Τέταρτη Δεκαετία. 1981-1990. Μετάβαση και ανανέωση.

Το Σχολείο αναπτύσσεται πλέον εξ ολοκλήρου στη νέα έδρα του, το Καλαμάκι. Η αύξηση του αριθμού των μαθητών και των τμημάτων είναι ραγδαία, τόσο, που σύντομα δημιουργείται η ανάγκη κτιριακής επέκτασης. Το 1985-86 κτίζονται οι άλλοι δύο όροφοι του κτιρίου της Ερεχθείου, στους οποίους, εκτός από τις αίθουσες διδασκαλίας, περιλαμβάνονται και πολλοί βοηθητικοί χώροι. Μεταξύ αυτών, κατασκευάζεται και το θέατρο, για να ανταποκριθεί το Σχολείο περισσότερο στις πολιτιστικές απαιτήσεις της εποχής.

Το 1986, τα Νέα Εκπαιδευτήρια είναι από τα πρώτα σχολεία, η Γραμματεία του οποίου μηχανογραφείται, και το πρώτο πανελλαδικά που εισάγει την Πληροφορική ως μάθημα, το 1987. Επίσης, το 1985 ιδρύεται ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου, ένας από τους πρώτους σε Ελληνικό ιδιωτικό σχολείο.
Ωστόσο, την περίοδο αυτή σημαδεύει ο θάνατος της Αρτέμιδος Μαλλιάρα, μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατο νόσο, τον Αύγουστο του 1986. Αμέσως μετά, και για λίγα χρόνια, δεδομένης της απουσίας του πρωτότοκου υιού των ιδρυτών στη Γερμανία για μεταπτυχιακές σπουδές, το Σχολείο διέρχεται μια περίοδο κρίσης.

Το κτίριο του Δημοτικού, Νέα Εκπαιδευτήρια Γ. Μαλλιάρα
Ορχήστρα και χορωδία το 1990
Η χορωδία του σχολείου μας
Έκθεση βιβλίου, 1994, Νέα Εκπαιδευτήρια Γ. Μαλλιάρα
Αθλοπαιδιες
Μιουζικαλ, Ν. Εκπαιδευτήρια Γ. Μαλλιάρα

Η Πέμπτη Δεκαετία. 1991-2000. Η αρχή της νέας εποχής.

Τον Σεπτέμβριο του 1991, μετά την ολοκλήρωση των μεταπτυχιακών σπουδών του, ο πρωτότοκος υιός των ιδρυτών, Νικόλαος Μαλλιάρας, αναλαμβάνει τη Γενική Διεύθυνση του Σχολείου, το οποίο αποκτά καινούριο έμβλημα και καινούρια χρώματα της στολής του.
Με δεδομένες τη μακρόχρονη ιστορία του Δημοτικού και τις στέρεες βάσεις πάνω στις οποίες αυτό στηρίζεται, ο Νικόλαος Μαλλιάρας λαμβάνει στρατηγική απόφαση επέκτασης του Σχολείου και στη δεύτερη βαθμίδα. Το 1992 αγοράζεται τμήμα του οικοπέδου επί της οδού Πυθαγόρα. Το 1993 κτίζεται εκεί και το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου λειτουργεί το Γυμνάσιο των Νέων Εκπαιδευτηρίων. Το 1996 ιδρύεται και λειτουργεί και το Λύκειο. Το 1999, οι πρώτοι απόφοιτοι του Λυκείου μας εγγράφονται στα Ελληνικά Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
Το 1996 αγοράζεται το υπόλοιπο του οικοπέδου επί της οδού Πυθαγόρα και το προαύλιο του Γυμνασίου-Λυκείου επεκτείνεται στα 5.000 περίπου τετραγωνικά μέτρα. Το 1998, το Νηπιαγωγείο αποκτά ξεχωριστή στέγη, σε νεοκλασική κατοικία επί της οδού Νηρέως, στο Παλαιό Φάληρο. Το κτίριο όμως υπέστη σοβαρές βλάβες κατά τον σεισμό του Σεπτεμβρίου του 1999 και εγκαταλείφθηκε. Το 2000, το Νηπιαγωγείο μεταφέρεται και πάλι σε δική του στέγη, στην οδό Φλέμινγκ και Τερψιθέας, στο Παλαιό Φάληρο. Το 1999, επίσης, κτίζονται το ισόγειο και ο πρώτος όροφος της νέας πτέρυγας του Δημοτικού, που περιλαμβάνει κλειστό γυμναστήριο, αίθουσα καλλιτεχνικών και γραφείο διδασκόντων.
Κορυφαία πολιτιστική εκδήλωση κάθε χρόνου αποτελεί η Έκθεση Παιδικού Βιβλίου με τον τίτλο «Μικρογραφίες», που ξεκίνησε το 1992 και από τότε γίνεται κάθε χρόνο. Κατά τη διάρκειά της, επισκέπτονται το Σχολείο συγγραφείς, εκδότες, εικονογράφοι και λοιποί άνθρωποι του βιβλίου, και συνομιλούν με τα παιδιά. Εκτός αυτού, τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να παραγγείλουν βιβλία από την ειδικά προετοιμασμένη συλλογή της Έκθεσης. Συμβαδίζοντας με την Έκθεση Παιδικού Βιβλίου, το Σχολείο δημιούργησε πλούσια παιδική δανειστική βιβλιοθήκη και ενθάρρυνε τα παιδιά να συμμετάσχουν στη διαδικασία της δημιουργικής γραφής με κείμενά τους στην Εφημερίδα του Σχολείου που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1995 και στην περιοδική έκδοση «Θρανίου Λόγοι» την ίδια χρονιά. Κάθε σχολική χρονιά από το 1996 και μετά αποτυπώνεται με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και κείμενα στον ετήσιο τόμο των «Στιγμιότυπων».
Ένα από τα χαρακτηριστικά της νέας περιόδου είναι η πολύ μεγάλη βαρύτητα που δόθηκε στις πάσης φύσεως πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ο στόχος είναι να δίδονται πολλαπλά πολιτιστικά ερεθίσματα στους μαθητές και να έχουν αυτοί την ευκαιρία να αναπτύξουν πολύπλευρα την προσωπικότητά τους. Οι συναυλίες των τμημάτων της χορωδίας και της ορχήστρας και οι μεγάλες μουσικοθεατρικές παραστάσεις με συνεργασία πολλών παραγόντων, αποτέλεσαν για το Σχολείο μια ζωντανή και καθοριστική της φυσιογνωμίας του πραγματικότητα.

Η αρχή του νέου αιώνα. 2001-2009

Με το ξεκίνημα της νέας χιλιετίας, τα Νέα Εκπαιδευτήρια, μπορούσαν πλέον να συγκαταλέγονται όχι μόνο ανάμεσα στα καλύτερα, αλλά και στα μεγαλύτερα ιδιωτικά σχολεία των Αθηνών. Η πρώτη σχολική χρονιά του νέου αιώνα, το 2000-2001, τα βρήκε να ξεπερνούν για πρώτη φορά το φράγμα των 1.000 μαθητών. Σε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης σε όλες τις βαθμίδες της ελληνικής εκπαίδευσης, το Σχολείο κράτησε ψηλά τη σημαία της ποιότητας, της ευαισθησίας, της ανθρωπιάς και την αίσθηση του μέτρου, που πάντοτε το χαρακτήριζε. Και συνέχιζε με ακόμη μεγαλύτερη ένταση να δίνει την έμφαση στην ουσία και όχι στο περιτύλιγμα.
Προχώρησε σε άλλες δύο κτιριακές επεκτάσεις (2001, 2007 και 2009). Προσέθεσε αίθουσες διδασκαλίας στη νέα πτέρυγα του Δημοτικού, καθώς και αίθουσα τραπεζαρίας, μαζί με τη δυνατότητα που δίνεται πλέον σε μαθητές του Δημοτικού να σιτίζονται στο Σχολείο. Κατασκεύασε αίθουσες διδασκαλίας, εξόπλισε το Εργαστήριο Φυσικών Επιστημών και προσέθεσε αίθουσα καλλιτεχνικών και μουσικής στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Παράλληλα βελτίωσε θεαματικά τις κτιριακές (εκσυγχρονισμός προαυλίων, έμφαση στην ασφάλεια των παιχνιδιών, πολυάριθμα γήπεδα και χώροι αθλοπαιδιών), τις οργανωτικές, τις τεχνολογικές και άλλες υποδομές του, δημιουργώντας ένα περιβάλλον μάθησης για τους μαθητές του και εργασίας για τους εργαζόμενους κάθε ειδικότητας, πολύ υψηλού επιπέδου και ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Το καλοκαίρι του 2009 πραγματοποιήθηκε ριζική ανακαίνιση των κοινόχρηστων χώρων του Δημοτικού και ανανέωση του τεχνολογικού εξοπλισμού (ηχητικά συστήματα, φωτισμοί, νέα καθίσματα) του θεάτρου στο Δημοτικό. Το ανανεωμένο αμφιθέατρο πήρε το όνομα του Ιδρυτή του Σχολείου και ονομάστηκε «Αμφιθέατρο Γεώργιος Μαλλιάρας». Επίσης, το Γραφείο Εγγραφών, Λογιστήριο, Ταμείο και Γραφείο Κίνησης μεταφέρθηκαν σε ειδικούς άνετους και ανεξάρτητους χώρους, απέναντι από το κτίριο του Δημοτικού. Στον ίδιο χώρο στεγάζεται το πρατήριο του Σχολείου, όπου πωλούνται στολές, φόρμες γυμναστικής και άλλα σχολικά είδη.

Νικόλαος Μαλλιάρας
Το σύγχρονο κτίριο των Νέων Εκπαιδευτηρίων Γ. Μαλλιάρα
Σκηνή από μιούζικαλ των Νέων Εκπαιδευτηρίων Γ. Μαλλιάρα

Οι μέρες μας. 2010-...

Το καλοκαίρι του 2010 έγινε η μεγαλύτερη μέχρι τώρα κτιριακή επέκταση του Σχολείου, με την ανέγερση μιας ολόκληρης νέας πτέρυγας αιθουσών διδασκαλίας, εργαστηρίων και βοηθητικών αιθουσών στο διδακτήριο του Γυμνασίου-Λυκείου. Ταυτόχρονα αναγέρθηκε και το νέο “κόσμημα” του Σχολείου, το μεγάλο κλειστό αμφιθέατρο «Άρτεμις Μαλλιάρα», που πήρε το όνομα της συζύγου του Ιδρυτή. Έχει χωρητικότητα 500 θέσεων, και είναι εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη οπτικοακουστικής και διαδικτυακής τεχνολογίας, με δυνατότητα να ανταποκριθεί σε όλες τις ανάγκες των εκδηλώσεων του Σχολείου, αλλά και στις απαιτήσεις και άλλων εκδηλώσεων εξωσχολικών πολιτιστικών φορέων.
Τέλος, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην επιμόρφωση των Εκπαιδευτικών και των Γονέων, στοχεύοντας στη γενικότερη αναβάθμιση του παιδαγωγικού και του εκπαιδευτικού έργου.