Ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο, αλλά απαιτεί πάντα εγρήγορση και προσοχή. Την Παρασκευή 22/10 και και τη Δευτέρα 25/10, η ψυχολόγος του Σχολείου μας, κ. Κατερίνας Λεβακη, διοργάνωσε ειδική εκδήλωση στο Γυμνάσιο προσκαλώντας την ψυχολόγο συνάδελφο της, κ. Μαρία Αλεξιάδου.
Στην ενημέρωση μάθαμε τι σημαίνει ο όρος «εκφοβισμός», αναλύσαμε τη διαφορά «πλάκας» μεταξύ φίλων και του πειράγματος που καταλήγει σε εκφοβισμό και αναπτύξαμε τις σκέψεις μας σχετικά με αυτό το φαινόμενο. Συζητήσαμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, για να εμποδίσουμε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού και πώς θα αντιμετωπίζουμε έναν μαθητή που εκφοβίζει.
Η κα Αλεξιάδου μάς διηγήθηκε μια ιστορία με πρωταγωνιστή ένα αγόρι, τον Ανδρέα, ο οποίος δεχόταν bulling στο διάλειμμα από μια μαθήτρια, τη Στέλλα, και την παρέα της. Αλλά δε μείναμε μόνο στα λόγια. Κάναμε και μία δράση.
Η κα Αλεξιάδου μας ζήτησε να γράψουμε σε ένα κείμενο ή να ζωγραφίσουμε τι θα κάναμε αν βλέπαμε στην αυλή του σχολείου ένα τέτοιο περιστατικό. Συνεργαστήκαμε σε δυάδες και μπήκαμε στη θέση του παρατηρητή. Σκεφτήκαμε πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε το παιδί που εκφοβίζεται να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να καταφέρει να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ήταν εντυπωσιακό πόσες πολλές και διαφορετικές λύσεις ακούστηκαν. Επιπλέον, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε και ποιοι λόγοι οδηγούν ένα παιδί στον εκφοβισμό. Με αυτή τη δράση μπορέσαμε να μπούμε στη θέση του άλλου και να νιώσουμε πώς αισθάνεται. Καταλάβαμε ότι αν κάποιος δέχεται εκφοβισμό στον χώρο του σχολείου δεν πρέπει να κλειστεί στον εαυτό του, αλλά να το συζητήσει με κάποιον μεγαλύτερο, που εμπιστεύεται.
Συνοψίζοντας, η ομιλία ήταν μια ωφέλιμη εμπειρία για εμάς τους μαθητές. Πήραμε δύο σημαντικά μηνύματα. Το πρώτο: δεν πρέπει να κάνουμε στους άλλους αυτό που δε θέλουμε να μας συμβεί. Και το δεύτερο: υπάρχουν τρόποι να σταματήσουμε τον σχολικό εκφοβισμό. Αρκεί να βρούμε το θάρρος και να κάνουμε πράξη τις λύσεις που σκεφτήκαμε.